Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ

Ο Δημήτρης Κονιδάρης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1945, όπου ζει και εργάζεται. Έχει εκδώσει 5 ποιητικές συλλογές. Έχει, επίσης, συμπράξει στη συγγραφή σχολικών βοηθημάτων (συνεργασίες).Στο βιβλιοφιλικό πλαίσιο της δουλειάς του έχει επιμεληθεί ποικιλοτρόπως διάφορες εκδόσεις, μία εξ αυτών είναι η μεταθανάτια έκδοση ποιημάτων του Νίκου Μώρου. Κείμενά του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα ελληνικά και ξένα περιοδικά και εφημερίδες. Το 1980 συνίδρυσε και συνεκδίδει-συνδιευθύνει το λογοτεχνικό περιοδικό Πόρφυρας. Είναι Γραμματέας της Εταιρείας Κερκυραϊκών Σπουδών (Μουσείο Σολωμού). Είναι έγγαμος και πατέρας δύο τέκνων

Εργογραφία

Ποίηση:
Οι συζητητές. Κέρκυρα, εκδ. σειρά του περιοδικού Πόρφυρας, 1981.
Οικείος. Αθήνα, εκδ. Οδυσσέας 1984,
Ο ήλιος χαμηλώνει. Αθήνα, εκδ. Υάκινθος 1987,
Οι συζητητές (συγκεντρωτική έκδοση). Αθήνα, εκδ. Έψιλον 1995
Ο χτύπος της καρδιάς(2009)

Άλλα έργα:
Τρεις βραχείες μονογραφίες [Γιώργος Αγιοβλασίτης, Ιωάννης Σαρακηνός, Νίκος Μώρος], εκδ. Έψιλον 1998,
Δελτίο Κερκυραϊκής Βιβλιογραφίας 1990-1999, εκδ. Ενημέρωση 1999 (ετήσιο δελτίο από το 1990 μέχρι το 1999 και συγκεντρωτικό φυλλάδιο 1990-1999, βελτιωμένο- επαυξημένο,
Ανδρέας Κάλβος / Ωδές (δεύτερη ανάγνωση - απόδοση στην κοινή ελληνική - πραγματολογικές σημειώσεις), εκδ. Παπαζήση 2008,
Κέρκυρα / ταξιδιωτικός οδηγός, εκδ. Αρμονία, σειρά: Από πόλη σε πόλη, 2009.

 

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ

Θερμή ευχή

Ας είναι καλά η πολύ ελκυστική γυναίκα

που διαβαίνει το δρόμο χωρίς βιασύνη,

σχεδόν νωχελικά,

με τις κινήσεις του σώματος σαν όραμα,

τα μάτια της σωσίβια για τους ρημαγμένους

που θέλησαν κάποτε ν’ ανεβούν

την κλίμακα μιας απρόσιτης μέθης

και με τον ζηλιάρη άνεμο της μοίρας

να θροΐζει και να δαγκώνει

τ’ άφοβα μαλλιά της.

Ας είναι καλά

κι ας μη βγει ποτέ στον κόσμο

το αναφιλητό της.
  Ας είναι καλά μέχρι τα πιο βαθιά γεράματα,

ας γεράσει πάρα πολύ αργά

όπως γεράζουν τα αιωνόβια δέντρα

κι ας πεθάνει ανώδυνα.

Ο χτύπος της καρδιάς

Αισθάνομαι ένα μαγευτικό

τρικύμισμα μέσα μου,

μια ευδαιμονία τρυφερότατη

για το αίμα που έχυσα

για δίκαιους αλλά και γι’ άδικους λόγους,

για τα σωστά μου και για τους παραλογισμούς μου,

τώρα που ορίζεται και για μένα

η τελευταία λεπτή γραμμή,

η τύχη του άστρου της ανάμνησης

και του τρόπου που γράφεται η ζωή.

(‘Όταν όμως θα έχω ξεχάσει τα πάντα

και θα μ’ έχουν ξεχάσει όλοι

και θα ’χουν στερέψει τα δάκρυα

αυτών που θα εξακολουθούν να ζουν

θα ξέρω πάρα πολύ καλά

και θα ξέρεις

ότι οργάνωνες τις υποθέσεις μας

και τους τρόπους της αναφοράς μας

και τους ρόλους μας στον κόσμο

με τον χτύπο της καρδιάς,

ότι

εσύ ήσουν

η μόνη

αληθινή).

 

Γιορτή

Ο κόσμος που ξεχύθηκε από το πρωί

και γέμισε τους στολισμένους δρόμους

ήτανε κόσμος άχαρος

που βγήκε να γιορτάσει.

Πάθος κι ενθουσιασμός επικρατούσαν

Αλλά δεν μπόρεσαν να ολοκληρωθούν.

Οι τροβαδούροι κι οι χορεύτριες

τρόμαξαν και σκορπίσανε

με βιαστικό περπάτημα αθώων ανθρώπων

και οι γυναίκες αβάπτιστες από χαρά γιορτής

έμειναν άλλη μια φορά στρυφνές

γιατί ο κόσμος που είναι άχαρος

διαπράττει λάθη

μεθυσμένος από τις πρόσκαιρες επιτυχίες του.

Μία μεγάλη μέρα

κατάντησε γιορτή του μαρτυρίου,

ένα παιδί κυνηγημένο

που για ν’ αμυνθεί

καταφεύγει σε σκληρά κτυπήματα.

 

Επιτύμβιος διάλογος

― Ήρθα να σε δω.

Πέρασαν χρόνια.

― Ναι, πέρασαν χρόνια, άπειρα χρόνια.

Πες μου, λοιπόν, σε ικετεύω,

πες στον νεκρό σου αν υπάρχει ακόμα ο δρόμος μας

με το αποθεωμένο καφενείο,

ο δρόμος ο πολύβουος με τα μεγάλα δέντρα,

με τις κοινωνικές μας συναναστροφές,

τις σπίθες τις ρομαντικές και τους ερωτικούς υπαινιγμούς,

με τα τετράποδα χωρίς ουσία μεσ’ στο πλήθος…

πες μου κι αν κάποιων άλλων τώρα μαγνητίζονται

τα βλέμματα

από το άψογα ρυθμισμένο θρίλερ

των συναρπαστικών ονείρων

κι αν όλα αυτά τα ’χει αλλάξει ο καιρός

πες μου ένα ψεύδος ζωτικό

πες μου ότι όλα παραμένουν

όπως

τα ήξερα.